Bu resim hakkında yazmak istiyorum. Ve ilk defa yazı yazarken bu kadar heyecanlıyım doğrusu. Yazıma başlamadan önce Şeyma Halama çok teşekkür etmek istiyorum. Bu yazıyı ortaya çıkarıp, benimle tanıştırdığı için. Çok çok büyük bir iyilik yaptı bana.
Bilmem farkettiniz mi, bu yazı benim 352. yazım bu site de ve bu 352 yazıyı yukarıda resmini gördüğünüz eller yazıdı :) çok komik bir durum, nereden nereye.
Bilmiyorum ama dün akşamdan beri bu resme bakıyorum. Gözümü alamıyorum bu resimden doğrusu. Kaş, göz, burun, kulak, eller falan…:) Adeta yiyesim geliyor :) Halamlar hep derlerdi ki “Seni hiç elimizden bırakmazdık, sen bizim elimizde büyüdün.” ben hep abartı zannederdim ama sanırım öyle değil. :) Binbir kere maşallah o bebek Ubeydullah’a, ne kadar tatlıymış ya.
Bugünden beri diyorum, keşke hep bu resimde ki gibi kalsaydım, günahsız, tertemiz bir bakış var gözlerde. Ellerinin o minikliği, bakışında ki saflık acziyetinden ileri geliyor. Adının gerçekten de anlamını taşıyor bu bakışlar. Ubeydullah : Allah’ın kulcağızı.
24 yıl sonra bugüne baktığım zaman, aynanın karşısına geçtiğim zaman bir kez daha diyorum ki keşke 6 aylık Ubeydullah olarak kalsaymışım.
Bu resimi hep saklayacağım, ve her zaman bakacağım bu bakışlara. O bakışlardaki tatlılık, masumiyet 24 yıl sonra bile içimi huzurla dolduruyor, içerisinde bulunduğumuz binbir türlü derde bir nebze olsun ışık tutuyor o 6 aylık bebeğin masum bakışları.
Yazıda biraz enaniyet olduğunu düşünen kişilere diyeceğim ne yapim ya :) (Sonuçta kendimi beğendim, 6 aylık Ubeydullah’ı beğendim) Neyse duygu yoğunluğundan daha yazamıyorum, buradan 24 yıl önceki o tertemiz bakışlara, masumiyetliğe, saflığa selam yolluyorum.
Son Yorumlar