Oğlum! Kızım!
Başlık biraz alakasız gibi gelebilir ama yazmak istediğim, üzerinde durmak istediğim iki ana kelimedir “oğlummm, kızımmm”
Ataerkil bir aile yapısı olan Türk aile yapısında evdeki bütün otorite evin en büyük erkeğindedir. Babalarıyla aynı evde yaşayan evli erkek çocukları kendi çocuklarına babalarının yanında sevgilerini ifade edemedikleri gibi babalarının yanında çocukları sevmenin ayıp olduğu kanaatine sahipti.
Bugün ebeveynler genelde çekirdek aile oluşturmalarına rağmen hala daha geleneklerimizde olan durumu sürdürüyorlar. Bugünün 40-50 yaşlarında olan ebeveynleri kendi anne babalarından görmedikleri sevgiyi kendi çocuklarına da maalesef göstermiyorlar. Sevgi gösterilmesi durumunda çocuğunun şımaracağını düşünen aileler günümüzde az değil maalesef.
Bugün orta yaşlarda bir çocukla (!) konuştum. Ki çocuk değil, orta yaşlarda bir insan. Ama kendisini hala anna babasının çocuğu olarak görüyor ve öyle hissetmek istiyor. Konu döndü dolaştı ve dedi ki “Babam bana hiçbir zaman kızım diye hitap etmedi, beni hiçbir zaman kucağını alıp sevmedi, bayramlar dışında onu hiç öpmedim” demesi beni bir an düşündürdü. Hatta sabahtan beri bunu düşünüyorum.
Gerçekten bir annenin, bir babanın oğlum, kızım demesi çok hoş bir şey olduğunu düşündüm bir an. Çocuklarımıza “neredesin” demek yerine, “neredesin oğlum, neredesin kızım” demek neden bu kadar zor geliyor diye düşünmeye başladım. Çok basit gereksiz bir kelime gibi değil mi? Ne gerek var yani? (diye düşünebiliriz) Aslında hepimiz biliyoruz annemizin, babamızın gözünde hep çocuk olduğumuzu, hep çocuk olarak kaldığımızı, hep sevildiğimizi, başımıza bir şey geldiğinde ilk onların yanımızda olduğunu, gece hasta olsak sabaha kadar onların uyumayacağını, uyuyamayacağını biliyoruz. Ne kadar ilginçtir ki bunların hepsini bildiğimiz halde yine bir şeyleri hissetmek istiyoruz. Bunların yanında birde oğlum, kızım diye hitap etseler, işte o zaman anne baba ile çocukların arasında ki bir çok uçurum kalkacak.
Ama ne yapsın anne babalar, onlarda kendi anne babalarında görmemişlerdir ki, belki akıllarına bile gelmiyor.
Anneler! Babalar!
Çocuklarınıza telefonda, evde, dışarıda nerede olursanız olun ismiyle hitap etmek yerine oğlum, kızım diye hitap edin, Çocuğunuza “Bana su getir, neredesin, şuraya git…” demek yerine “bana su getir oğlum, oğlum nerdesin, kızım şuraya git,” şeklinde hitap etmeniz sizin gururunuzdan hiçbirşey kaybettirmez ama çocuğunuzu onurlandırır, gururlandırır. İsterseniz bir düşünün! Sizi hayatınız boyunca oğlum kızım demeyen anne babanız size öyle seslense… … içiniz kıpır kıpır oldu değil mi?
Elhamdulillah anne baba hakkını biliriz biz, elbette oğlum kızım demese de gerekeni yapar, yerimizi biliriz. Ama bunlar hayatın, mutlu ailenin küçük sırları, bu yazıyı okuduktan sonra hiç utanmadan, çekinmeden ailenizde bir uygulayın uygulatın bakalım. Çok şey değişecek. Çocuklarınızda aranızdaki sizin görmediğiniz uçurumlar kalkacaktır.
Ben bir baba değilim, Rabbi’min bana nasip etmesini çok istiyorum ama eğer bir gün baba olursam (inşallah) çocuklarıma bunların hepsini söyleyeceğim,
Bu yazıyı hafife almayın lütfen. Çok acil hayata geçirilmesi gereken bir yazı…
Oğlumm, Kızımm diyen bir anne baba olmak dileğiyle…
Son Yorumlar