“İnsan bazen bir akşam üstü ansızın yorulur”
diye bir söz okumuştum çok yorgun olduğumu hissettiğim bir günün akşamında. Hayatta tesadüf kavramına inanmayan biri olarak güzel bir tevafuk olduğunu düşündüm. Bazen bazı sözler, ‘halin söz olmuş hali’ oluyor işte. Hatta öyle oluyor ki sözün manası, başka tüm söylenmiş sözleri geride bırakıyor. Demek ki sözün tesiri, sözün, hal ile hemhal olması kadarmış.
İnsan, yoruldukça yoğruluyor. Yoğruldukça ‘oluyor’ sanırım. Yoğrulma yalnızca yorulmayla mı oluyor bilmiyorum ama her yorulma yoğuruyor buna eminim. Bir insan ne kadar sürede ne kadar yorulabilir ki ya da yoğrulması için ne kadar yorulması gerekiyor diye düşünmeden edemiyor.
Yorulma ve yoğrulmalardan razıyız da, bunlar hep sevdiklerimiz tarafından olmamalı! Sevdiklerimizin yorgunluğu insanı bir başka yoruyor, kanatarak, acıtarak yoruyor. İnsan, güvenmeli, güven duymalı, güven vermeli. Efendimiz SAV ‘i en iyi sıfatı “Muhammed-ül Emin” güvenilir insan olmasıydı. Çocukluğundan itibaren insanların en güvenilir olanıydı. Peki ya biz? Ne oldu bize de güven duygusunu kaybettik. Neden güven vermiyor bu çağın insanı, neden güvenemiyoruz en sevdiklerimize. Sevgi ve güven iki huzurlu kavram, ancak neden bir türlü bir araya gelemiyor.
İnsanı en çok güvensizlik, belki de sevdiklerinden emin olamamak yoruyor. Ne olursa olsun insan sevdiğinin yüzüne söyleyemediği her düşünceden, her sözden, her eylemden sorumludur, güven kaybıdır.
Sevdiklerinizi yormayın, onları incitmeyin, onların yükünü alın. Birlikte oturduğunuz, karşılıklı çay içtiğiniz, değerli olduğunu hissettiğiniz sevdiklerinizi kırmayın, duyduğunda canını çok acıtacak sözleri arkasından konuşmayınız. Bir söz bir dostluğu başlatamaz ama bir söz tüm muhabbetlerin üzerine sünger çekebilir.
Velhasıl Rabbim bizi sevdiklerimizden emin eylesin, sevdiklerimizi ise güvenilir eylesin. Bizi sevenlerimize karşı güvenli eylesin.
03.11.2022
Hep Düşünür Bazen Yazar
Son Yorumlar